معمولاً گفته می شود که رنسانس اروپا در اثر ارتباط اروپایی ها با مسلمانان اتفاق افتاد. صد البته این مطلب صحیحی است اما تمام حقیقت نیست. واقعیت این است که انتقال دانش از جهان اسلام به غرب همراه با نوعی غربی شدن بود. یعنی این دانش در سنت یهودی - مسیحی دریافت شد و مبانی سکولاریستی و سیتنیستی در جنبش ساینتیسم تأثیر بسیار گذاشت. گذشته از این که تنها منبع رنسانس آثار و اندیشه های مسلمین نبود، بلکه بخش عمده ای از علوم و اندیشه ها از سوی یهودیان و به ویژه کابالیست ها به سرکردگان رنسانس منتقل شد. قرن شانزدهم، قرن فراگیری زبان عبری بود. به طوری که آن را کلید فهم کابالا و دست یابی به مخزن علوم می دانستند.

سحر و جادو هیچگاه از میان جوامع بشری از بین نرفته است اما پس از دوره زندگی بدوی به ویژه در اروپا که فیلسوفان بزرگی در یونان پدید آمدند، کوشیدند رازهای جادو را با پرتو اندیشه و تفکر باز کنند و از آنجا بود که فلسفه غرب زاده شد. در حدود هزار سال بعد از پیدایش فلسفه در قرن چهارم میلادی با رسمیت یافتن مسحیت در اروپا سحر و جادو خیلی کمرنگ شد و نگرش ها و باورهای دینی جای آن را گرفت. اما از سده یازدهم و دوازدهم موجی از گرایش به سحروجادو به خصوص در بین زنان گسترده شد. تا جایی که از سال 1298 سازمان تفتیش عقاید با سوزاندن زنان ساحره مبارزه خود را آغاز کرد.

وقتی به اسفار، که به نام «عهد عتیق» مشهور است، دوباره رجوع می کنیم، می بینیم که زنان نقش و تلاش زیادی در جهت ایجاد دولت اسرائیل داشته اند. در حقیقت، عهد عتیق زمینه های وسیعی را به این نقش اختصاص داده است که در صدر آن سفر «استر» و سپس «یهودیت» قرار دارند.

تفسیرهای تلمودی این اسفار را تقویت کرده و آن را به عنوان معیار سنجش و الهام بخش نقش زن یهودی قرارداده و به صورت الگویی درآورده است که در طول قرن ها از آن پی روی می شود.