((جنبشهای نو پدید دینی))، هرکدام در ادبیات علوم اجتماعی تعریف خاصی دارند. گروه هایی که پس از جنگ جهانی دوم، خصوصا در دهه ی هفتاد وبعد آن، در غرب و به ویژه آمریکا ظهور یافته وآگاهانه و عامیانه یا به غفلت، متصدّی ارائه ی پاسخ به برخی پرسش های غایی شده اند که ادیان اصلی پیش تر بدان ها می پرداختند: آیا خدایی وجود دارد؟ خدا را باید کجا وچگونه یافت؟ چه مناسک وشعائری به ارضای وجودی انسان می انجامد؟

معمولاً گفته می شود که رنسانس اروپا در اثر ارتباط اروپایی ها با مسلمانان اتفاق افتاد. صد البته این مطلب صحیحی است اما تمام حقیقت نیست. واقعیت این است که انتقال دانش از جهان اسلام به غرب همراه با نوعی غربی شدن بود. یعنی این دانش در سنت یهودی - مسیحی دریافت شد و مبانی سکولاریستی و سیتنیستی در جنبش ساینتیسم تأثیر بسیار گذاشت. گذشته از این که تنها منبع رنسانس آثار و اندیشه های مسلمین نبود، بلکه بخش عمده ای از علوم و اندیشه ها از سوی یهودیان و به ویژه کابالیست ها به سرکردگان رنسانس منتقل شد. قرن شانزدهم، قرن فراگیری زبان عبری بود. به طوری که آن را کلید فهم کابالا و دست یابی به مخزن علوم می دانستند.

گروهی از بنی اسرائیل همواره دنبال دانش و معرفت بوده اند. اما این حقیقت را از راه درست نمی جستند. زمانی سحر و جادو را علم می دانستند و با اهداف و نیّات شوم از آن استفاده می کردند و بعد در قرون اولیه مسحیت با رویکرد به گنوسیزم برای ربوبیّت شیطان و اصالت شرارت نظریه پردازی کردند. به قول تقی زاده اینها افرادی بودند که به طور کلی نسبت به دین یهود بی قید بودند. و به راحتی تغییر دین می دادند و در دین جدیدشان هم بدعت گذاری و تغییر ایجاد می کردند. در تفکر گنوسی این جهان از آمیزش نور و ظلمت ایجاد شده است. این اندیشه در تعالیم مانی به اوج و تکامل رسید و مانی در قرن سوم میلادی از بابل یعنی مهد یهودیان در آن زمان برخواست.

خطرناک ترین اختلافات سیاسی و مصایب مربوط به آن که بشریت با آن دست به گریبان است، ریشه در نژادپرستی دارد.

نژادپرستی از دیدگاه تلمودیان، کاملاً با مفهوم مشهور «نژادپرستی» تفاوت دارد؛ زیرا این نوع نژادپرستی [همانند سایر تفکرات نژادپرستی [داعیه های نژادی مانند برتری نژادی، که تب آن فروکش کرده است، ندارد.