علوم سرّی و جادوگری

این روند همچنان ادامه داشت تا اینکه از 1330 تا 1375 یعنی حدود چهل و پنج سال در قرن چهاردهم، چهل و هشت محاکمه بزرگ جادوگران و کشتار آنها صورت گرفت.(2) و در سال 1563 قانون مجازات مرگ با دار در انگلستان تصویب شد.(3) و این کشتارها در قرن شانزدهم به اوج خود رسید و سپس روبه افول نهاد.

دقیقاً در قرن شانزدهم شاهد هستیم که آشکارا سحر و جادو به دربار کشورهای اروپایی راه می یابد. در آن دوره پادشاهان جادوگران را برای پیشگویی و مشاوره در امور استخدام کردند که معمولاً یهودی بودند. از جمله لورنز دومدیچی در خدمت هنری دوم پادشاه فرانسه بود و دختر او کاترین به همسری پادشاه در آمد. کاترین و پسرش شارل نهم «نسترا داموس» را به سمت پزشک، منجم، مشاور و پیشگوی خود گماشتند. غیر از او در دربار آنها غیبگویان و جادوگران فراوانی حضور داشتند.(4)

با افزایش نفوذ جادوگران در مقامات بالا و نیز جنایات و افراط کاری های کلیسا در برخورد با متهمین به جادوگری، دوره سهل گیری آغاز شد و به تدریج از شور اجرای قانون علیه جادوگری کاسته شد و این قوانین معطل ماند، تا اینکه در سال 1951 به دنبال لغو قانون جادوگری، جادوگران رسماً در مجامع عمومی، نشریات، کتاب ها و بعد رسانه های جمعی به ترویج عقاید خود پرداختند.

ابتدا کشیش ها یا رهبران فرقه های جادوی سفید روی صحنه آمدند و نیّات و اهداف خیرخواهانه خود را اعلام کردند. ولی در کنار آن، فرقه های جادوی سیاه نیز فعالیت خود را توسعه دادند. در این شرایط مخالفت هایی با آنها صورت گرفت اما به جایی نرسید و جادوگران و ساحران همچنان به کارهای خود ادامه دادند و تنها کوشیدند که آشکارا عملی بر خلاف قانون انجام ندهند تا بتوانند به زندگی اجتماعی خود ادامه دهند.

در سال های 1963 به بعد اخباری از اعمال جادویی نشر پیدا کرد که هیچ منعی برای جادوگران در پی نداشت. در کلیسای مخروبه سنت مری، گور برهم ریخته ای کشف شد. استخوان های مرده را از قبر درآورده و در مراسم مخفیانه ای از آن استفاده کرده بودند. چنین گزارشاتی بی وقفه ادامه داشته و هر سال تعدادشان افزایش می یابد.(5) در اروپا و آمریکا قلب حیوانات را با خار سوراخ می کنند. تندیس های مستهجن مومی می سازند، در کلیساها به طرز شرم آوری به مقدسات توهین می شود. البته این کارهایی که سرو صدای آن بلند می شد معمولاً از سوی تازه کارها انجام می گرفت، و افراد حرفه ای ترجیح می دادند به عنوان مذهبی بی ضرر، بلکه مفید در جامعه شناخته شوند.(6)

امروزه جادوی سیاه در پی لذت جسمانی، تضعیف جامعه و اخلاقیات و به انحراف کشاندن جوانان است. پیتر هاینینگ پس از این اظهار نظر توضیح می دهد: «کسانی که وابسته به چنین فرقی هستند به طور مرتب گرد هم جمع می شوند، و غالباً برای تمسخر آیین عشای ربانی مسیحی، مراسمی شیطانی برگزار می کنند و سپس به شرم آورترین شکل، مشغول شهوت رانی و هرزگی می شوند. با توهین به اماکن مقدس، گورستان ها، به جامعه اهانت می کنند. کسانی را که به گروه شان نمی پیوندند با ارعاب و اخاذی به فساد می کشانند و بدون تردید در بسیاری از طبقات اجتماعی رخنه می کنند. از فعالیت هایشان گزارشات معدودی وجود دارد. کسانی که مایل به ترک گروه یا افشای رازهای فرقه باشند با خطری جدی مواجه می شوند».(7)

آنچه در این بین قابل توجه است اینکه این اعمال آغاز راه شیطان پرستی نیست، بلکه شیطان پرستان در ابتدا، نامی از شیطان نمی آورند و به صورت میهمانی، آیین های سرّی برای علوم باطنی و حتی عرفان و معنویت و عناوینی از این دست، کار خود را آغاز می کنند و پس از جذب کامل فرد و آمادگی کافی و ایجاد شرایط مناسب، او را به دنیای اسرار خود می برند، به طوری که دیگر راهی برای خروج نداشته باشد. زیرا برای شیطان نام و آوازه اش مهم نیست، بلکه داشتن پیروانی جاهل و بندگانی تسلیم، رضایت بخش تر و خواستنی تر است.