خطرناک ترین اختلافات سیاسی و مصایب مربوط به آن که بشریت با آن دست به گریبان است، ریشه در نژادپرستی دارد.
نژادپرستی از دیدگاه تلمودیان، کاملاً با مفهوم مشهور «نژادپرستی» تفاوت دارد؛ زیرا این نوع نژادپرستی [همانند سایر تفکرات نژادپرستی [داعیه های نژادی مانند برتری نژادی، که تب آن فروکش کرده است، ندارد.
از دیدگاه آنان، نژادپرستی نه نظریه یک فرد نژادپرست است که با از بین رفتن او، از بین برود؛ و نه برنامه یک حزب سیاسی که طبق آنچه اوضاع حزب، یا حوادث پیرامون آن، ایجاب می کند، قابل اصلاح و تغییر باشد.
تقکر نژادپرستی تلمودی، اندیشه ای محکم و ریشه دار است که قدمتی به قدمت یهود دارد؛ چون این تفکر با شروع فعالیت نویسندگان و تحریف های نویسندگان عهد عتیق، پدیدار شد؛ نویسندگانی که هیچ بابی از ابواب عهد عتیق را از رنگ نژادپرستی خالی نگذاشتند و زمانی که تلمود را جعل کردند، تأکید بر معانی نهفته نژادپرستی خود را استمرار بخشیده و اسفار سرّی را تدوین و بدین سان، آن ها را با شروح تلمود ختم کردند.
آنان بدین وسیله، از ساحت عشق و رسالت آسمانی، که یهودیت آن را پذیرفته بود، گذشته و به عرصه لایهودی گری درآمدند و دیگر هرگز بازنگشتند و به دلیل کثرت یهودیان نژادپرستی که معتقد به برتری تعالیم و شریعت بودند، نژادپرستی، در نظر آنان به صورت یک اصل اخلاقی درآمد.
تورات، آکنده از افکار مسمومی است که نظریه پردازان یهود آن را همچون شمشیر زهرآلودی در سینه پیروانشان فرو برده اند و دیگر امکان نجات از آن برایشان وجود ندارد.
وقتی مراحل تحوّل گرایش نژادپرستی یهود را دنبال می کنیم، می بینیم این گرایش از مرحله نژادپرستی فردی (تبعیض بین افراد)، به مرحله نژادپرستی قبیله ای و سپس به بالاترین مراحل تبعیض نژادی؛ یعنی گروه بندی ملت ها و حیواناتشان در یک طبقه و قرار دادن یهود در طبقه دیگر، تکامل یافته است. اسرار تبعیض نژادی توراتی را باید از آغاز خلقت پی گیری کرد؛ زیرا آن ها با ذکر سلسله نسب خود، اجدادشان را از هر نوع زشتی منزّه می دانند و هرگونه پستی را به غیر اجداد خود نسبت می دهند، تا به جدّشان ابراهیم علیه السلام برسند و خود را فرزندان ابراهیم و از همسر قانونی او، ساره، به شمار آورند، در حالی که ملت های دیگر، بخصوص اعراب از دیدگاه آنان، از فرزندان اسماعیل، پسر کنیز مصری هاجر، هستند و همچنین تمام مردم دیگر زنازاده و کنیززاده اند؛ ولی یهود، فرزندان اصیل، یعنی فرزندان ساره اند.
آنان پس از این نژادپرستی فردی و قبیله ای به نژادپرستی قومی و ملّی روی می آورند. از دید آنان، خداوند وعده های خود را تنها بر آنان ارزانی می دارد و آنان را از بین همه امّت ها برمی گزیند: «خداوند امروز به تو اقرار کرده است که تو، قوم خاص او هستی؛ چنان که به تو وعده داده است... و تا تو را از جمیع امّت هایی که ساخته است، بلند گرداند.» (تثنیه 26:18)
آنان مکرّر از قول پروردگار بیان می کنند:
«این قوم را برای خود ایجاد کردم.» (اشعیا 43: 21)
«زیرا که تو برای یهوه، خدایت، قوم هستی. یهوه خدایت تو را بر گزیده است تا از جمیع قوم هایی که بر روی زمینند، قوم مخصوص برای او باشی.» (تثنیه 7:6)
آنان از میان ملت ها بیش تر روی اعراب تکیه می کنند؛ زیرا آنان نیز چون دیگر ملت ها در این ویژگی، که زنازاده اند، مشترکند و به علاوه ددمنش و عقب مانده اند و در بیابان ها ساکن می باشند. چنان که خداوند خوی و سرشت نیای آنان اسماعیل را چنین توصیف می کند: «او مردی وحشی خواهد بود، دست وی به ضد هر کس و دست هر کس به ضد او خواهد بود.» (تکوین 16:12)
تلمودیان نیز تبعیض نژادی تورات را تأیید نموده، آن را شرح داده و به تفصیل به آن پرداخته اند؛ حتی شرح هایشان افراطی تر از خود اصل است. آنان از قول خداوند، که خاخام ها را به آنان عطا نموده است، در مورد ویژگی ملت یهود چنین می گویند: «شما گله من هستید. بنابراین، شما بشر خوانده می شوید؛ ولی گوییم(21) این گونه نیستند.»
این نویسندگان تبعیض اجتماعی را به مراتب جلوتر از نظریه پردازان آن ابداع کرده اند؛ زیرا خود را رئیس و مالک زمین می دانند و دیگر ملل، تنها غلام آن ها و زنان و فرزندان ایشان، خدمتگزار آنانند:
«اما غلامانت و کنیزانت که برای تو خواهند بود، از امّت هایی که در اطراف تو می باشند. از ایشان غلامان و کنیزان بخرید و هم از پسران مهمانانی که نزد شما مأوا گزینند و از قبایل ایشان که نزد شما باشند که ایشان را در زمین شما به دنیا آورده اند، بخرید. و مملوک شما خواهند بود و ایشان را بعد از خود برای پسران خود وا مگذارید، تا ملک موروثی باشد. ایشان را تا ابد مملوک سازید ...» (لاویان 25:44 45 46)
«غریبان بر پا شده غلّه های شما را خواهند چرانید و بیگانگان، فلاّحان و باغبانان شما خواهند بود.» (اشعیا 61:5)
ولی تلمود به درجه ای بدتر از این رسیده است؛ چون می گوید: «جانورانی که به صورت انسان هستند، باید خدمت کنند.» منظور از «جانوران» ملت های غیر یهود و منظور از «خدمت»، خدمت به یهود است.
بدین سان، نظریه پردازان یهود، آفت قلدری و سلطه طلبی و تکبّر بر بشر را در دل توده مردم می کارند و این آفت نسل به نسل منتقل می شود. این آفت بسان شیر مادران و نطفه یهود در رحم زنان یهودی است.
انگیزه استثمار ملت ها توسط یهود، شامل مردم عادی و نیز پادشاهان و حاکمان غیر یهودی می شود؛ زیرا حاکمان ملت های غیر یهود نیز باید تحت سیطره یهود باشند، بلکه آنان باج بگیر یهودند که لباس پادشاهی به تن کرده اند: «غریبان حصارهای تو را بنا خواهند نمود و پادشاهان تو را خدمت خواهند کرد. دروازه های تو دائما باز خواهد بود. ... تا دولت امّت ها را نزد تو بیاورند و پادشاهان ایشان همراه آورده شوند.» (اشعیا 60:10)
نژادپرستی توراتی از حد معمول فراتر می رود. در واقع، این نوع نژادپرستی از مفاهیمی نشأت می گیرد که به نظر می رسد خیالی اند و شنونده تصور می کند که بدعت هستند، ولی جزو مقیدات و اعتقادات ثابت دینی قوم یهود می باشند.
نوع دیگری از تبعیض نژادی وجود دارد که خاص یهود بوده و هیچ نظریه پردازی آن را ابداع نکرده است و هیچ حزب و قومی از آن را پی روی نمی کند؛ این نوع عبارت است از: تبعیض روحی، روانی و دینی. یهود برگزیده خداست و خوی و سرشت برگزیده نیز این است که ممتاز و نسبت به اقوام دیگر بالاتر باشد و ملت های دیگر صرفا برای این آفریده شده اند که آب و هیزم برای معبدهای آنان تهیه کنند؛ معابدی که در آن جا به عقیده ای بی بدیل مبنی بر این که آن ها خدا را به خود و خداوند آنان را به خود اختصاص داده است، می پردازند.
در نتیجه، می بینیم که در جاهای بسیاری از عهد عتیق، اشاره شده است که خداوند، فقط با بنی اسرائیل عهد بسته است و این امر بدین دلیل است که خداوند مملکت یهود را مملکت خود، و ملتشان را فرزندان خود شمرده است: «شما را خواهم گرفت که برای من قوم شوید و شما را خدا خواهم بود.» (خروج 6:7)
و در جایی دیگر، به تأکید این امر از زبان خداوند می پردازند: «این قوم را برای خود ایجاد کردم.» (اشعیا 43:21)
فراتر از آن، خداوند به دلیل کثرت محبتش نسبت به یهود، رحمت خود را بر آنان و برکتش را بر ذریّه آنان فرود آورده و آن ها را بیش از این برتری داده است. بنابراین، از قول پروردگار، که مملکت خود یعنی مملکت یهود را وصف می کند، چنین بیان می کنند: «و شما برای من مملکت کهنه و امّت مقدّس خواهید بود.» (خروج 19:6)
از سوی دیگر، تلقّی آنان از امّت های دیگر این است که آن ها خدای حقی را پرستش نمی کنند؛ چون خداوند تنها خاص یهود است و با آنان عهد و پیمان بسته و به آنان برتری عطا کرده است و دیگر ملل تنها نوکران یهود هستند و دل سوزی و مهربانی نسبت به آنان حرام است. به طور خلاصه، ملت های دیگر، استخوانی در گلوی بنی اسرائیل هستند که اگر باقی بمانند، شهرها و اموال و کودکان و زنانشان بر آن ها حرام است: «... و اما شهرهای این امّت هایی که یهوه، خدایت تو را به مملکت می دهد، هیچ ذی نفس را زنده مگذار. ...» (تثنیه 20:16)
آنان همچنین ورود هر شخص جدیدی را در یهودیت حرام کرده و از این اصل پی روی می کنند که: «داخل شد هر آن که داخل شد و بس.» بدین دلیل، دین یهود را از جهانی بودنش محروم کردند.
با توجه به تنگ نظری یهود، کسی جز آنان تعالیم یهودیت را نمی فهمد. در نتیجه، می بینیم که نویسندگان یهود این سخن را به خداوند نسبت می دهند که او بر عدم پذیرش یهودی جدید از دیگر ملل تأکید می کند: «... احدی از آنان هرگز داخل جماعت خداوند نشود.» (تثنیه: 3/23)
نویسندگان یهود به توصیف غیر یهود و وظایف آنان در برابر یهود، ادامه داده، یهود را به لزوم اجرای آن وادار می کنند. از دیدگاه آنان، زمین به منزله کارگاهی است که مالکیت آن را سرمایه داری یهود به عهده دارد و خاندان یهودی خود را اداره می کند و بشریت کارگرانی هستند که حقی جزخضوع و تذلّل در برابر یهود ندارند. از این رو، در مورد وظایف دیگر امّت ها چنین می گویند: «نزد تو رو به زمین افتاده و خاک پای تو را خواهند لیسید.» (اشعیا 49:23)
همچنین عهد عتیق آنان را به استفاده از خشونت تنها در برابر غریبان فرا می خواند: «... اما برادران شما از بنی اسرائیل، هیچ کس بر برادر خود به سختی حکم رانی نکند.» (لاویان 25:46)
«از همه قوم ها مبارک تر خواهید شد و در میان شما و بهایم شما نر یا ماده، نازاد نخواهد بود.» (تثنیه 7:14)
«و شما را خواهد مکید و در آغوش او برداشته شده، بر زانوهایش به ناز پرورده خواهید شد.» (اشعیا 23 :66)
در پایان، باید گفت شیوه های نژادپرستی یهود گوناگون است و آنچه ذکر کردیم، تنها قطره ای از دریا بود و با این وجود، خاستگاه تفکرات سیاسی نژادپرستی یهود در عصر حاضر ظهور یافته است.
این چند سطر معدود برا ی تحقیق دقیق، مستمر، مستدل و تحلیلی درباره تفکر نژادپرستی یهود کافی نیست. از این رو، خواننده خود باید در سخنان آن ها تأمّل ورزد و از نژادپرستی یهود نیز پوزش می طلبم؛ چرا که هنوز نتوانسته ام حق مطلب را ادا کنم.
منبع:(پایگاه اطلاع رسانی حوزه hawzah)
جنبشهای نو پدید دینی